“Als je zelf voor iets moet werken, dan leer je de waarde van het geld kennen”, zo leerde papa ons al van toen we nog als ukkies door het leven gingen. En hoewel die raad soms grandioos genegeerd werd, in de wind geslagen, of we integendeel juist die ene zotte aankoop van boven op ons verlanglijstje wouden doen, steeds zweefde ze als een soort mantra boven ons would-be-spilzieke hoofdjes. Ik ben gaan werken, bijna een maand, en nu heb ik een aanzienlijk minifortuintje bijeengespaard om te investeren in immateriële zaken zoals bv. mijn reis (vanavond 22u: Hongarije!). En ook al is het enige tastbare dat daaruit voortkomt ettelijke gB aan digitale foto’s, of een prullerig maar mooi souvenir: niets tipt aan de herinneringen en opgedane indrukken. Dus ik was heel blij dat ik na Spanje weer wat geld staan had om te investeren in mijn culturele kennis.
Maar donderdagnacht wouden ze mij hierboven waarschijnlijk een les in ‘schat spreekwoorden naar waarde’ geven. De eerste grote aankoop met mijn zuurverdiende spaarcentjes was een laptop. Geen tweedehandse, zoals ik eerst wou, maar een mooie en degelijke en nieuwe. Ik had zelfs het beschermend plastiekje erop gelaten om krassen te voorkomen. Ik heb hem steeds beschermd, toen hij geheel gecontroleerd werd door de douane in de luchthaven. Toen die ene er in Brussel Centraal schijnbaar achteloos mee ging lopen. Toen er brokjes berkevruchten tussen het klavier vlogen heb ik met engelengeduld geprobeerd ze er weer van tussenuit te prutsen. Toen de duiven in de Spaanse stadsparkjes met het vliegend schijt zaten (haha!) heb ik hem lijfelijk beschermd door er dubbel over te plooien. Ik heb hem versierd met mooie stickertjes. Mijn bureaublad helemaal gepersonaliseerd en zelfs de icoontjes er rond geschikt om alles tot zijn recht te laten komen. Ik was verliefd op mijn iTunesbibliotheek en de dozijnen geleende cd’s die ik erop gezet had. Ik had mijn drie jaren reisfoto’s in aparte mapjes gestoken en een hele map met persoonlijke aantekeningen over vanalles en nog wat. Mijn laptop en ik waren in donkere thesistijden als twee pubers. Hoe harder en venijniger ik tikte, hoe meer ze mij strafte met plotselinge foutmeldingen en irriteerde met AutoCorrecties. Dat haar schrijfstation niet naar behoren functioneerde nam ik er maar bij. Kortom, mijn Toshiba en ik, wij waren twee handen op één buik. Drie jaar lang.
Toen wij vrijdagavond thuiskwamen en het slot van de deur verdwenen leek te zijn werd er eventjes naar adem gehapt. Maar de deur was toe en er was niet direct iets verdwenen, wat een hele opluchting was. We belden de politie, die poging tot inbraak noteerde. Op de vraag of er niets verdwenen was werd zelfzeker ‘nee’ geschud, de dvd stond er nog, de gsm lag er nog, de portefeuilles bleken nog op dezelfde plaats te liggen en er stonden deuren noch kasten open. Tot ik me opeens realiseerde dat ik nog niet gekeken had of mijn laptop nog steeds op de plaats lag waar ik hem had achtergelaten.
En daar lag hij niet. Hij lag ook niet in de andere kamers, ook niet in de living. Ik liep alles rustig nog een tweede keer af. Tot ik opeens een vapeur van jawelste kreeg toen mijn Toshiba ook effectief bleek wég te zijn: inclusief foto’s, eigen bereidingen, muziek, thesis, massa’s papers, en nog veel meer. En neen, ik heb geen backup. Want neen, ik weet niet hoe je dat maakte en ook al is het nog zo simpel, een harde schijf kunt ge toch altijd deels recupereren?
En dan noteert zo’n eikel van een politie-agent dat hij toch ‘poging tot inbraak’ noteert, dat de laptop wel nog boven water zal komen, want de deur was per slot van rekening niet open. En dat als hij er morgen nog steeds niet was, hij er wel ‘inbraak’ van zal maken.
Nu, het bleef raar, die gesloten deur. En dat hij door de wirwar van draden op de computertafel (met printer, andere computer, scanner, boxen, etc.) juist de draden van mijn laptop heeft gevonden en ál de rest ongemoeid heeft gelaten. Behalve de 10 euro uit mama’s portefeuille.
Nu, ik heb al een paar dagen zeer slecht geslapen. Stel het u gewoon voor: gij ligt boven te slapen en onder u pikken ze uw eigenstegekochte laptop. En hij werd beweend en hij wordt gemist, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. En mijn net verdiende centjes… die worden waarschijnlijk in een nieuwe laptop gepompt.
Sukkels.
A Moment For Qahwa 
ah shit zeg. Al die herinneringen, foto’s notities kwijt. En daar nog eens een onveiligheidsgevoel bovenop. Pfff, aan de nitwit die hem gepikt heeft wens ik een serieuze crash van zijn eigen inwendige harde schijf. En nog een virus op de koop toe.
Ik weet nog hoe kwaad ik was die een onverlaat met een sleutel allemaal krassen in de auto had gemaakt. Tja, wij hebben geen omnium. Maar dat kost wel een bom zuurverdiend geld om het te laten herstellen.
gvd zeg. ik kan me je boosheid goed voorstellen. ik mag er niet aan denken dat ze mijn goede vriend de hp zouden ontvoeren. idd “inclusief foto’s, eigen bereidingen, muziek, thesis, massa’s papers, en nog veel meer.” (hm, geen eigen bereidingen.) en backuppen, allemaal goed en wel maar dan mag je nog eens een externe harde schijf kopen, en wie zegt dat ze die niet gaan meenemen… alvast een reëel probleem om over na te denken.
en kan je geen foto’s recupereren bij vrienden? in elk geval duim ik mee voor een of andere goede afloop.
Ochere toch. In uw hoofd zijt ge waarschijnlijk al hele dagen vreselijke straffen aan het verzinnen die je de kidnappers van uw laptop wil opleggen. Zoals 4 weken aan een stuk vis verkopen… of nee wacht, dat moest ik drie jaar geleden doen om mijn laptop te kunnen kopen.
Maar toch, hoe debiel dat ze net de drie jaar oude, gepersonaliseerde, volgestickerde laptop meenemen. Bleh, ik zou echt dagen onaanspreekbaar zijn moesten ze mij dat lappen. Anyhoo, ik hoop mee dat de laptop nog terug komt wandelen ^^ *duimt*
Dit is echt wel kak. Ik hoop dat je hem/haar nog terugziet, maar daar vrees ik jammer genoeg voor. Maar als je die inbreker ooit tegenkomt, schop hem dan maar eens goed in z’n pietje!
Ik mag er niet aan denken dat ze mijn externe harde schijf meenemen. Als er nu een iets is waar ik bijzonder aan gehecht ben en waar ze met hun fikken moeten afblijven is het wel al mijn muziek en al mijn foto’s. Ik moet dringend meer foto’s online beginnen zetten. Als er ooit iets met m’n harde schijf zou gebeuren dan heb ik die dingen nog. En m’n muziek, tja, allemaal op enkele schijfjes pleuren zeker?
Wat erg… ’t Is op de keper beschouwd misschien maar iets materieels, maar je bent er toch een hoop herinneringen zoals foto’s mee kwijt. Ik mag er niet aan denken dat ze onze pc komen stelen. Ook al omdat je je dan waarschijnlijk niet echt meer veilig voelt thuis. En ik heb dan wel alles van belang dubbel op een externe harde schijf, maar die staat vlak naast de pc en is dus zo meegenomen…
Om helemaal triest van te worden. Maar ja, als ze niet gestolen worden, dan gaan ze gegarandeerd stuk *kijkt een beetje troosteloos naar zijn vaste computer*. Een nieuwe pc kan geen enkele van de verloren foto’s compenseren.
Het emotionele verlies van al je persoonlijke gegevens is volgens mij het ergste. Nu, er zijn wel manieren om dit verlies te beperken. Zo bestaan er bijvoorbeeld gratis online backupdiensten, waar je je meest waardevolle gegevens kan veilig stellen. Het overwegen waard. Zelf neem ik backups op een externe harde schijf en backups naar een externe pc die zich op een andere locatie bevindt. Maar die mogelijkheden heeft natuurlijk niet iedereen ter beschikking.
Erg voor jou. Niet plezant.
Maar da’s ’t leven: niet plezant tenzij je wat meer focust op de plezante dingen.
Rottig, echt rottig.
Hmmm, ik zou er toch ook wel eventjes behoorlijk lastig van lopen wanneer ze mijn laptop zouden gestolen hebben.
Als ik thuis ben neem ik hem meestal wel mee naar boven wanneer ik ga slapen. Meestal denk ik dan bij mezelf dat ik overdrijf en dat het wel heel toevallig zou zijn dat ze juist bij ons zouden inbreken. Ik denk dat ik hem nu zeker alijd meeneem naar boven.
Veel succes met de aankoop van een nieuwe laptop…
Ai ai, vierendelen, die dieven!
dat is klote
externe harde schijf. dat is waar ik en mijn laptop mee werken. mag er niet aan denken. alles kwijt zijn. leve papier
Van mijn laptop heb ik een tweede exemplaar in een handig glanzend bakje met daarin 120 gigabite aan opslagruimte. Na die crash neem ik geen risico’s meer. Ja, ook ik ben trots op mijn itunesbib, mijn gepersonaliseerd bureaublad zonder nutteloze snelkoppelingen, mijn foto’s in mappen verdeeld met plaats en jaar, programma’s netjes geordend, etc.
Maar je verhaal roept herinneringen op aan die keer dat ze mij 16000 zuurverdiende Belgische franken afhandig hebben gemaakt, die nochtans héél goed verstopt zaten in de onderste lade van mijn bureau. In die tijd was dat veel geld! En zeker voor een 15-jarige.
innige deelneming.