leest dit nog?
-
Abonneren
Geabonneerd
Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
leest dit nog?
Soms moet ik serieus mijn best doen om de neiging een facebookgroep op te richten de kop in te drukken.
Waar ik vandaag aan dacht:
– “Semantisch gezien klopt ‘en de boom staat op de bergen’ niet”.
– “Ik zong: bieke bieke biek, hop hop hop en niet bikke bikke bik, hap hap hap’.”
– “Ik ken de tekst en melodie van alle Vlaamse kinderliedjes”
– “Ik kan grote delen van Pluk en de Petteflet opzeggen. By heart”
– “Ik wil Kathy’s zuurbollen (attraps) terug in de winkels.”
En u?
2 jaar later, of is het zelfs meer. Niets substantieels gewijzigd. En toch.
Later meer.
25 november vandaag.
Internationale dag ter uitbanning van geweld tegen de vrouwen. Overal ter wereld komen vrouwen op straat om de aandacht te richten op alle vormen van discriminatie en geweld tegen vrouwen. Want vrouwen hebben verre van alles al reeds bereikt; er valt nog een zeer lange weg af te leggen..
Mijn thesisonderzoek in Guatemala ging over femicide: ofwel het gewelddadige vermoorden van vrouwen gebaseerd op hun vrouw-zijn.
Graag had ik dat jullie 5 minuutjes tijd vrijmaakten om het verslag te lezen dat ik hier schreef.
Hier dus, omdat het belangrijk is dat jullie het weten.
Por la vida de las mujeres, ni una muerte más!
Deze blog is dood aan het gaan, het spijt me.
Bij wijze van afscheid zoek ik nog gauw de tekst van het liedje ‘mijn zusje is een geitje’, gezongen indertijd door Vlaamse kindjes op een cassette van ‘Kattekwaad’ (indertijd op woensdagmiddag een radioprogramma op radio twee… de voorloper van ‘Voeten Vegen’ van Johan Terryn).
En ik herinner me alleen nog flarden. Wie me aan tekst èn muziek kan helpen: eeuwige dank zal mijn deel zijn. Google kan mij alvast niet helpen.
Ref. Mijn zusje is een geitje, mijn zusje is een geit.
Ze stampvoet en ze mekkert en ze bleit de hele tijd.
Mijn zusje is een geitje, mijn zusje is een geit.
Dat heb ik niet verzonnen maar dat is gewoon een feit.
Als ik mijn zus wil pesten, zomaar voor de sport,
geef ik haar etensresten en de afval uit mijn bord.
(…)
mijn pa moet zich dan moeien, en haalt ons uit elkaar
dan zeg ik ” ’t is de schuld van dat stomme geitje daar”.
Ref: mijn zusje is een geitje, mijn zusje is een geit,
ze stampvoet en ze mekkert en ze bleit de hele tijd
mijn zusje is een geitje, mijn zusje is een geit.
dat heb ik niet verzonnen maar het is gewoon een feit.
mijn zusje werd geboren met een …..
twee horentjes, een …., en een spitse (?) snuit(?)
de dokter keek een tijdje verveeld naar het plafond,
toen zei hij ” ’t is een geitje voor de rest is ze gezond”.
En verder stond er ook nog op die cassette een liedje à la: ” het is niet omdat ik een meisje ben dat de jongens mij vervelen, het is niet omdat het jongens zijn, dat ze mij niets kunnen sche-e-len, maar ze doen vaak zo onnozel, en zo kinderachtig dom…”
… hier te volgen
Ja het is hier stil, binnenkort meer nieuws met een verse link voor drie maanden over mijn dolle avonturen in Guatemala. Maar eerst een oproep, want daarvoor dient een blog die niet meer gebruikt wordt.
Ik zoek:
Een handig en compact digitaal fototoestel, gemakkelijk te hanteren, zonder batterijen (!) en niet duur. Niet internetgewijs te bestellen wegens vertrek aanstaande dinsdag. Aantal pixels interesseren me niet, als het maar mooie beelden oplevert. En mocht dat gaan met goedkope fototoestelletjes, ook liefst ééntje waar je mee kan focussen (en achtergrond wat waziger, hm?) Ermee filmen hoeft niet zonodig, maar is altijd meegenomen. Budget = laag: tussen 100-150 euro wegens iets te hoge kans op diefstal om er meer aan uit te geven.
Liefst Sony of Canon, maar andere suggesties zijn altijd welkom.
Fototoestelspecialisten, ik heb u nodig, en schnell!
Ik denk dat het een erfenis is uit mijn puberverleden, maar ik heb nogal vaak de neiging om bij het einde van een mail af te sluiten met
x,
qahwa.
En zonet gebeurde het dat ik een deftige mail naar mijn mentor moest sturen en in plaats van ‘mvg’ gewoon x, typte. En op send duwde en ‘fuck’ zei.
Ja, ik ben al terug en ja, ik leef nog. Al heeft dat laatste niet veel gescheeld. Cry.
Ik wil jullie toch deze levensreddende wijsheid meedelen: drink in godsnaam niet van een flesje water dat je opnieuw gevuld hebt met water uit de kraan als dit al twee weken op uw nachtkast staat.
Meer uitleg? Ik ga vroeg slapen, word wakker, sluit mijn raam, drink een slok water uit het flesje dat ik, dacht ik, gisteren uit de frigo naar boven had meegebracht en stap vervolgens slaapdronken weer in bed. Ik lig nog maar net in bed als ik het opeens heel benauwd krijg, mijn keel begint te gloeien en ik bijna geen adem meer lijk te krijgen. Het ruikt naar verf in mijn kamer, zo verf om uw ramen opnieuw te bruinen, waarschijnlijk van mijn raam open te laten denk ik, hoewel het al 11u ’s nachts is. Het pakt serieus op mijn adem. Ik hoor geritsel in de badkamer en ga mijn zus gaan vragen of ze eens wil komen, en of die verfgeur ook zo op haar adem pakt. Ze komt binnen, ruikt, en ruikt niets. Allez zeg ik, raar, terwijl ik probeer om dat gevoel in mijn keel te negeren. Vervolgens pak ik (opnieuw) mijn flesje en drink nog wat om dat gevoel weg te spoelen. Nog maar net gedronken en opeens weet ik waar de boosdoener zit: het flesje water zelf. Na de laatste drie slokken had ik al helemaal moeite om nog te ademen en in paniek loop ik naar beneden, het flesje in de hand. Het flesje ruikt naar verf. Het stinkt. Mijn slokdarm staat, zo lijkt het wel, in brand.
Conclusie, ik had slaapdronken van het verkeerde (opnieuw met water gevulde) flesje water gedronken, datgene dat al twee weken in de warmte op mijn kastje staat. Ik denk dat de bacteriën zich in zo’n omstandigheden wonderbaarlijk rap hebben voortgeplant, waardoor er een of andere chemische reactie ontstaan is, waardoor ik bij het drinken bijna leek te stikken. Voorwaar geen leuk gevoel. Een yohurtje later is al veel leed verholpen, maar toch:
Geen opgevulde flesjes water meer voor mij, dankuwel.
*probeert nog eens diep te ademen*
Als er één ding is waar ik de shivers van krijg dan zal het wel valiezen maken zijn. Voor trektochten de rugzak gereed maken, dat is zo erg nog niet, want dat kreukt en kronkelt toch maar. Zelfs met de beste wil van de wereld kunt ge toch niet het proppen van uw kleren voorkomen. En ge doet uw beperkte kleren toch 3 of 4 dagen aan. Occasioneel wast ge uw onderbroeken en hangt die achteraan uw rugzak in de zon te drogen. Als er zon is, tenminste. Maar deze maal moet ik kleren voorzien voor een receptie op de Belgische ambassade (decadent, i know), korte broeken voor overdag, lange broeken tegen de malariamuggen, liefst nog linnen, geen te korte mouwen, ook niet te lang, allemaal katoen, open schoenen, dichte schoenen, sportschoenen. Dan moet dat nog allemaal in de mate dat het mogelijk is een beetje passen op elkaar. Wijvenweek gedaan? Don’t think so.
Bovendien moet ik nog muskietennetten gaan kopen (weet iemand of ge dat ook echt ruikt als dat geïmpregneerd is? Want anders heeft een snoodaard 15 euro uitgespaard door de inhoud van het zakje te verwisselen met een niet-geïmpregneerd), deetoplossingen (30,40,50%?), haarrekkerkes, cadeautjes voor onze gastfamilies, schrijfplankjes, schrijfgerief, internationale stekkerdoos, vitamine B meenemen om te stinken voor de muggen, oordopkes, tandenborstel, zonnebril, een niet te dikke slaapzak, een boek, USBstick, een slaapmatje, een hoofdkussentje, motilium, immodium, de hele santenboetiek. het houdt niet op. Stress!
U zal me vanaf zondag een tweetal weken niet zien – niet dat dat eigenlijk veel verschil uitmaakt. Ik ga in Manilla de zon gaan groeten, en passant nog eens Dubai ook.
A Moment For Qahwa 